ZBULUAR

 

Lakuriq, lakuriq nate

Boll i trembe gratë nazike

Me flatrimet e heshtura

Në lulishtet e muzgjeve

 

Lakuriq, lakuriq nate

S’i duhet kujt pamja jote

Kot u përfushesh grave

Si i dehuri murgeshave.

 

Lakuriq, lakuriq nate

Ç’më qëmton syve të grave?

Lakuriqësinë tënde vetëm

Dheu mund të ta botojë.

 

LODHJA

Lodhja është dritë e kapur

Në kafshimin e mumjes

Lodhja është dritë e ngecur

Në amshimin e mumjes

 

Kur egjiptologët ranë

Me rropamë shurdhuese

Në pusin e pluhurit të varrit

U drodhën nofullat e vjetra

 

U hapën pak, çliruan

Të vetmin peng të vdekjes

E lanë dritën të largohej

Andej nga kishte ardhur

 

Kur egjiptologët u lodhën

Së kërkuari daljet

U shkrehën të përgjumur

Në amshimin e shplodhjes.

REFLUKS

Mëngjesi u derdh përsëri

Në pistat e drejta të rrugëve,

Me fyellin e vet lirik

I ra melodisë së zërave

Të rrëmujshëm që zgjohen,

Disakorde të ëmbla hapash

Shkurtojnë ofshamat e kujt

Ende nuk ka dalë nga nata.

Po ç'ka drita që stepet e mpaket?

Hije të squllëta lotuese

Leshterikët majë kambanares

Tunden e rrjedhin teposhtë

Rrëshqitës e ngjitës,

Fshihen fishkëllyes në kanalet

Tentakula shëtitëse;

Dielli përbaltet në guaska

Të gjera si vaska

Plot llurbë të trashë e të gjelbër

Dhe luspa të kaltra, si qelqe

Të përkulshme e të ngulshme,

Korale gungaçe e të nxira,

Lule bishtgjata e të shtrira

Litarë në qafa statujash,

Spiranca të rënda e të ndryshkëta

Në terraca; skelete të gjymta

Ngrirë në vallet fosforike

Dhe kisha e mbytur në krahët

Ombrellorë të meduzës,

Që thahen, kërcasin, këputen e bien

Mbi botën ende të rrudhur, qiellzë

Të përzhitur gjigandi;

Njerëzit nuk dalin; ende

Nuk vendosin të dalin,

Mëngjesi u derdh dhe një herë

Në pistat e drejta të rrugëve,

Vallë ka kohë të pastrohen

Shenjat e turbullta të ujit,

Ka kohë vallë të harrohen

Pamjet e hirta të funddetit,

A do t'i mbetet vallë frymë

Fyelltarit deri në mbrëmje?

DY BOTËT

Sikur kandrrat të ngrinin foletë

Në fjalët, verba volant, do t’ia merrnin

Me vete vezët larvat veshtullore

Thnegla me krahë prej sedefi nuk do dinin

Në cilin stacion të heshtjeve të zbritnin.

Fluturim vërtet, por drejt kuptimesh

Që atyre do t’u shfaqeshin me dritë

Prej klorofili, ose elektricitet i gjelbër

I përjetuar si dridhje, ekstazë prej teli

Kitare, që tingëllon edhe pasi këputet.

Çka është për ty rrëfenjë, ndoshta

E shkurtër, është për to universi

Kanë shkencëtarë të bardhë me mjekër

Që rreken të gjejnë misteret e Big Bangut

Pa e ditur se në fillim ishte fjala.

Kur fëmijë të zinte gjumi përmbys

Duke thithur një gisht të ëmbël të përrallës

E ndieje si ato zgjoheshin, kandrra pastërtore

Me krahët që u tundeshin si pallto grarishte

U mbulonin kërcinjtë e hollë e të brishtë.

Vetëm se ecnin së prapthi, thuase dilnin

Tufa-tufa nga gogësima hyjnore

E një Perëndie që u ngatërrua me orën

Sikurse u ngatërrua me botët; këtu

Fjalë, atje vepra, por aq të harrueshme…

EPPUR SI MUOVE

Pasdite dimri
Mbytur në shi
Një kinema
Në periferi.

S’i pamë dot
Veshjet, fytyrat
Vetëm plakun
Dorac në hyrje.

Film i njohur
Aktorë të vdekur
Prekje, sa herë
Ka defekte.

Mbrëmje dimri
Kopje e vjetër
E pamë filmin,
Prej shekujsh.

TRANSFONI

Vrimat e veshëve

Zërat i thithën

Tinguj nuk mbetën

Zërat u thithën

Puset e veshëve

Mbetën të zbrazëta

Tinguj që humbën

Thellë në kafkë

Tinguj që thithën

Pritjen e puseve

Veshët u vyshkën

Veç vrimat mbetën

Anash në kafkë.

VARUR

I kaltër është muzgu

Si syri i qetësuar

I pellgut.

Qëndro e mbaj vesh

Kur mes dy zhurmave

Struket heshtja.

I kaltër është muzgu

Si barku i trembur

I peshkut.

Ngulur në qiellzë

Të gojës memece

Ka ngecur grepi.

MBRËMË

Mbrëmë kur hyra në shtëpi

Gjeta njerëz të tjerë

Të panjohur, shtrirë në divane

Ulur në tryezat, disa në banjë

Me zallahi e kutërbim të nxehtë

Monedha në dysheme, një qen lëpinte

Një të vjellë vishnje prej panxhari

Nuk më folën ndoshta s’e vunë re

Që isha i zoti i shtëpisë, vazhduan

Mbrëmjen e tyre pa lidhje me timen

Në krevat pashë tulatur një grua

E dehur mishra-zhubrosur me cigaren

Që i ish shuar trishtueshëm mes

Manikyrit të ciflosur të gishtave

Me të qeshurën që kish harruar

Ta mbyllte si rubinetin e vaskës

Rrjedhës uji të vakët mbi qime

Dushesh të epshit, peshqirët shkelur

Përdhé, librat e mi lënë hapur

Borë e pashkrirë mbi qilimat

Shtypur nga këpucë të holla zhigolosh

Kur kërcenin me muzikën time

Si të ish avaz tavernash në Thrakë

Më hapën vend të ulesha, një zonjë

Më zgjati qelqin me shampanjë

M’u prezantuan, më pyetën me takt

Si e kisha emrin, unë thashë

Emrin… Vërtet, s’po më kujtohet

Për momentin, por jam unë

Ai që isha dhe shtrëngoja në dorën

E djersitur tufën e çelësave që s’më duheshin

Më.

STROFKULLA E HESHTJES

Thotë se ua dëgjon grave

Tulin kur u fërkohet

Mes shalëve tepricën

E trupit në kërkim

Të hapësirës

Grave të pastra të mëngjesit

Ende të paprishura

Nga njëra-tjetra

Thotë se ua dëgjon grave

Kërcet e fytit kur gëlltiten

Heshturazi ende ngecur

Në pezhishkën

E një ideje të keqe

Ngjitur në faqe

Që mbrëmë që dje

Që në vitin 1993

Grave prodhuar

Dyersh rrotulluese

Në masë në seri

Dyersh vezulluese

Hotelesh joshëse

Me pirunj dhe drita

Thotë se ua dëgjon grave

Puthjet kur u skadojnë

Buzëve të rrudhura

Si karkalecë deti

Në pjatanca të netëve

Buzëve të shkruara

Në zgrip të një gote

Me verë ndoshta me dimër

Thotë se ua dëgjon grave

Zemrat ndoshta ecjet

Mes majonezave

Thotë.

INXHINIERËT E BALTËS

Me duar të arta

I japin baltës forma

Që t’ia lexojë

Dielli.

Ndjekin pastaj

Retë e murrme

S’ janë më, kur mbërrin

Tharja.

RINGJALLJE

Tufa pemësh
Leshtore tkurren
Rrudhen lule
Në gonxhe të vjetra
Me zhaurimë
Trungje të thara
Zhyten në dhe
E gjelbërohen.

TË PAFAT

Kur trokitëm, na thanë:

Jeni vonë

Errësirë nuk kemi më

Hëna nuk punon

Pyllin e bëmë stola

Stolat shtretër

Shtretërit fëmijë ...

Kalon koha, vrapon

Prandaj, na vjen keq

Por jeni vonë,

Tashmë u shitën

Dhe puthjet e fundit

Spektakli po fillon

Mbetët jashtë

Jashtë, në çdo kuptim,

Pa shpëtim,

Përgjithmonë.

MITI I KOHËS

Repertori ish tepër i varfër
Një ditë u mbyll teatri
Në çdo sekondë, aktorët
Përsëritnin diçka të dikurshme
Fraza të stërthëna, poza
Ecje, nuk qe e mundur
Të krijohej diçka e re
Pastaj njëri vdiq, sikur
Të donte t'i ikte monotonisë
Sikur të mos ishte vdekja
Më e vjetra e të vjetrave,
Pse rrojmë ne, ne të tjerët,
Këto fjalë i tha dashnori I
Po ideja ishte e konsumuar
S'kish më as filozofi, as
Grimca të çfarëdoshme logjike,
Pse rrojmë, të paktën
Dielli sonte të mos perëndojë,
Ndryshe shtrëngohemi të puthim
Njëlloj, me buzë, po ato
Faqe, supe, dhe pjesë të tjera
Ose të kafshojmë bukë dhe mish
Në skenë ose jashtë saj
Këto fjalë i tha regjisori
Që kish sa vjet çdo mëngjes
Ish gdhirë regjisor, çdo natë
Kish hyrë të flinte regjisor
Dhe pasqyra po atë fytyrë
I kish treguar, me cinizëm,
Të paktën pasqyra mundej
Të tregonte më fantazi
Ose grimi, ose vetë grimasa
Drejtuar vetes, me urrejtjen
Që mund të ndihet për veten,
Këto fjalë i tha rekuizitieri
Këpucë që mbajnë po atë erë
Si vjet, o zot, dhe kjo orë
Që punon, dhe çdo ditë
Bie, tingëllon dymbëdhjetë
Dhe kjo tjetra, e kartontë
Tregon vetëm dymbëdhjetë
Çdo ditë, çdo orë, çdo moment
Dymbëdhjetë, jam i lumtur
Koha qenka orë e kartontë
Rrotullohu ose ndalu, po atë
Erë këpucësh do të gjesh,
Këto fjalë i tha butaforisti
Me një laps të ndezur në buzë
Jepnim të njëjtën shfaqje
Çdo mbrëmje, vajzat qanin
Në aktin e tretë; në të pestin
Vritej dikush nga dikush
Pastaj njëri guxoi dhe vdiq
Ishte vërtet i marrë, në skenë
Dhe jashtë saj, vdiq duke luajtur
Teatër, atë repertor të varfër
Të ngordhur prej kohësh, të ngrirë
Në arkivolin e dymbëdhjetës së orës
S'e kuptoj si arriti të vdiste,
Këto fjalë i tha autori.

MESNATË

Mace hije e hedhur haplehtë

Shket natën mbi murin e hënës

Derdh dritën e gjelbër të syve

Heshtje e butë prej kadifeje

Mbi vallëzimin e saj të errët

Çahet gur rrokulliset çative

Mace zog i trembur barkhollë

Kreshpërohet ikën duke rënë

Në gropën e mbytur të natës.

BLOF

Për hir të një kapsallitjeje

Që iu var çupës në vetull

Nuk di në ç’tryezë pokeri

Plaku ia kalli flakën mjekrës

Të kuq e të zinj u turrën

Të shuajnë zjarrin e lojës

T’ia shpëtojnë çupës vetullën

Nga kosa e marrisë së mbretit

Një marifet i lehtë kokete

Ua drodhi duart ekspertëve

Më dërrmues se grushti i shtetit

Vuri gjithçka në pikëpyetje

Të kuq e të zinj mbetur

Pa kurrfarë qëllimi në jetë

U mblodhën e fajin ia lanë

Çupës që kish përdredhur vetullën

Për hir të plakut bubulak

Që u dogj meteor me haré

Nuk di në ç’tryezë pokeri

Çupat i mbajtën sytë përdhé.

GARË

S'kishe mbetur i fundit:

Dikush

Frymë - flakë e zbehtë

Shpresë e shkyer në kthesë

Tmerronte sytë

Në qiellin e thestë

Të shpinës sate tërë djersë

Të këputeshin gjunjët

Ditët e tua shembeshin

Me ty, mbi ty

Në bar të harresës

Në varr të harresës,

S'do të vdisje i fundit.

E PRAPË TË DUA

Grua e zjarrtë

Shihmë, që të të shoh

Nga tenda ku fle e kristaltë

E kush tha që jemi të çmendur

Që s'jemi të qartë

Që vjedhim frymë

Shëtisim shpirt më shpirt

E flasim, flasim përçart,

Pa ktheje kokën e bukur nga unë

Nepërkë, grua e zjarrtë,

Folmë me gjuhëzat e flakës,

Shtrëngomë fort, pushtomë ...

E kush tha që buza na u tha

Duke puthur rërën e artë

Të plazhit të vogël të ëndrrës,

Symbyllur kush s'na la të rrimë

Grua e zjarrtë?

IDIL

Barka ngrirë, thua

Në dyllin e ujit

Ti je kukull e ngrohtë

Unë të dua.

Flokët e tu duarve

Më avullojnë

Të dy notojmë

Në liqenin e buzëve.

Ti je kukull e kaltër

Mbushur me yje

Ti e kthjell në dritë

Fjalën dhe baltën.

Jemi të shtrirë

Fikur qepallat

Në dyllin e heshtjes

Nata ka ngrirë.

JAVA

1. E hënë

Femër e ftohtë, e pakuptueshme

Hije mbetur në xham

Vrapon, në trotuaret e ftohta

Të mëngjesit universal.

2. E martë

Doli në dritare, më pa

Tek ecja kuturu, eja lart,

Unë dhe ngurimi im, eja lart

Flokët i zgjateshin deri tek unë

Krahët e mi deri tek ajo

E desha, atë dhe magjinë e saj

Që s'më linte të zgjohesha.

3. E mërkurë

Kush ishte ajo vallë

Që kaloi, fluturoi

U hap si një krah zogu

Kuvendoi me erën,

Një vajzë, askush s'ia pa

Mermerin e gjoksit, të këmbëve

Harkun e ijeve, si ulërima

E qenve të lodhur në muzg

Vetëm skulptori, i lashtë, i lodhur

U ul në rrëzë të planetit

Aty ku qielli thith retë

U ul, skulptori i një vajze

Dhe mendoi një këngë të re

Për t'ia kënduar vetes.

4. E enjte

U bëra dhe unë me gjyshe

Me përrallë, veshët e ujkut

Janë çadra ku dua të futem

Më pëlqen kësula e kësulëkuqes

Gjyshja e ka barkun të fryrë

Nuk e di pse, unë fle aty

Poshtë meje të fshehtat e gjyshes

Hungërrijnë në tunelet e zymta.

5. E premte

Për çdo perde që hap

Një të vdekur do të shohësh

Nofullngrirë, e të ngjan ty

Për çdo perde që hap

Një të qarë do të dëgjosh

Me një zë si zëri yt

Kështu, derisa ta kuptosh

Se ti je tretur prej kohësh

Mendimet e tua ndizen

Si llampa në tru të tjerë

Se bota tallet me vdekjen tënde

Bota boton në mijëra kopje

Trupin tënd, fytyrën, zërin

Pas çdo perdeje që hap

Se bota luan me vdekjen tënde

Me dritën dhe tingullin tënd

Se gjithçka humbi, veç kurreshtjes

Që ngushëllim ta kanë lënë.

6. E shtunë

Thanë që jemi njerëz

Paçka që s'kemi fëmijë

Do t'i kemi, dashuria është ylli

Që e fsheh dritën në gji

Jemi njerëz, thanë, në duar

Kemi shenja, kallo, plagë

Dhe tatuazhe të gjelbra, jemi

Njerëz që s'kemi fëmijë

Që kemi vrarë fëmijë, jemi

Nga ata që e quajnë veten

Ende njerëz, dashuria është ylli

Që na jep, thanë, jetë e forcë

Fëmijët vijnë pas, si të vdekur

Si të gjallë, është njëlloj

Thanë, jetën tonë e sjellim

Të gëdhendur në duar e në fjalë.

7. E diela

E Diela është e Diellit

Është lule e këputur

Në një kopsht, në ëndërr

Që, kur zgjohem, e gjej

Në jastëk, paskam fjetur

Me të, jam dashuruar

Me dritën e saj erëmirë

E Diela është e Diellit

Është lule që dikujt

I duhet lënë në jastëk

Që, kur të zgjohet, ta gjejë

Si prej ëndrre, të besojë

Se ka fjetur me të, me dritën

E saj erëmirë, të besojë

Që e Diela është e Diellit.

FRIKA

Vrapo, vrapo
Me ritmin e hapave
Të tu, një tribu
Zezakësh të dehur kërcefshin
Sa të vyshken, të digjen
Nga etja
Vrapo, ka ende kohë
T'i vidhet zjarrit
Ujku i pështyrë
I jetës sate.

Rruga jote
Tatuazh i shtrembër
Në gjoks të fushës
Që ulet, ngrihet
Dihat.
Rruga jote
Vetëtimë e gjelbër
Çjerrë me thonj
Në qiell të fushës
Çjerrë me shpatë.

Rend ti,
Rend para teje
E shpejtë hija
Gjithë çka ti s'guxove
E bëri më parë hija
Mjerë ti që dot s'shpëtove
Nga hija
Se kurdoherë shpinën
Shpinën i ktheve Hënës.

Si nuk u lodhe
Trupin me zemër
Si e harrove?
Nga mushkëritë
Vrima-vrima
Rrjedh e përjargur
Fryma
Hardhuca e gjuhës ngordh
Mbi rërën e buzëve
Kërminjtë e tharë të syve
Zvarriten mollëzave
Rend e rend
Si nuk u lodhe.


Mjerë ti
Që nuk u lodhe
Që nuk u ndale
Mes fushë-botës
Ku veç ti dhe ikja
Bënit hije
Që s'pe përreth
Vetminë e butë
Burime, lule
Kopshte pëshpëritës,
Mjerë ti që edhe fundin
Pa fund e pate.

Rruga jote
Kamzhik i nxehtë
Të përzhit ijet
E ti s'ndien gjë;
Kali i harbuar
I ikjes sate
Rend para teje
Trokut të vet
I druhet;
S'e ndien zjarrin
Shkrumbin në ije
Kali i verbuar
I ikjes.

Ikën e prapë
Të gjitha mbetën
Me horizontin
E rrumbullakët
Askush s'të ndoqi
Veç vetes, vetes
Diku pas teje
Njëlloj pas teje
Njëlloj e largët
Rruga jote
Lak i rrëshkitshëm
Të përqafon
E ti më kot kërkon
Me këmbë të dredhur
Stolin e vjetër.

Vrapo, vrapo
Me ritmin e hapave
Të tu, një tribu
Majmunësh të mençur
Valle kërcefshin
Sa, të plasur
Mundimi dhimbje
Të bëhen njerëz;
Vrapo, ende ka kohë
T'i vidhet natës
Demoni qorr
I ëndrrës sate ...
Paçka se fundin
Pa fund e pate.

FILM PA ZË

Një shtëpi në një kodër

Me një lumë përbri,

Një burrë që ndërton ura

Por i prish përsëri,

Një grua që rrit pëllumba

I fsheh thellë në gji,

Të ngrohtë, të bardhë,

Gugatës, të mefshtë, përpëlitës

Burri, kur kthehet, në prag

E gjen gruan të vdekur

Përpëlitëse, të kuqe, pa sy

Në shtëpinë mbi kodër

Pa urat mbi lumin përbri,

Të vetme, të vdekur

Pëllumbat - korba

Mbi supet e ngrira të tij

Sqepapërgjakur, të heshtur

Si burri, si gruaja, si bota

Rreth një shtëpie pa sy

Pa ura, buzë një lumi

E lumi, që të rrjedhë,

Kërkon e kërkon shi.

PRANGAT E EMRIT

Ka ditë kur nuk dua

Të di si quhem

Nis i vë vetes emra të gjelbër

Nxjerrë nga librat, nga stelat e varreve

Emra kalorësish, poetësh

Shenjtorësh të lashtë, hyjnish

Emra të shpikur, të shpifur

Nyjëtime të ngathëta, të qullëta

Të gjuhës, në shpellën

E shkrumbuar të gojës.

Janë ditë të çuditshme

Lakuriqësia ime më deh

Fletë e bardhë ngjaj, në librin

E mërzitshëm të njerëzve

Që ashtu të më duan

Përsytë, për zërin dhe fytyrën

Mënyrën e ecjes, tiket, për

Erën e këmbëve, barkun gurgullues

Frymën e rëndë dhe gërhimën.

I shtrirë rehatshëm

Në dyshekun tim të kaltër të askujt

Të mbllaçit këndshëm

Copëza të buta nga ditët e të tjerëve

Mbresa të njoma vajzash, udhëtimesh

Pallatesh të qelqta, statujash,

Të dëgjoj përgjumshëm

Ulërimat prej qeni të braktisur

Të ish - emrit tim, por jo

Çirru, kujis, përjargu e ngordh

S'e dalloj dot kush je.

Pa emër. Ka ditë që trembem

Të di si quhem

Rri në qelinë e emrit, symbyllur

Ëndërroj ishuj të largët, dezertikë

Zbardhur nga dielli i harresës

Pak çlodhje; e rëndë është barra

E përbindshme e ditëve

Që kam jetuar, që kam krijuar

Po sa i marrë kam qenë,

Kurrë s'harrova të nënshkruaj.

LAK I LIG

Rashë në shtrat

E më zuri gjumi

Pashë në ëndërr

Sikur rashë në shtrat

E më zuri gjumi

Pashë në ëndërr

Sikur nuk rashë në shtrat

As më zuri gjumi.

BRENDA DHOMËS

Dhe i tha falemnderit cigares

Cigares që u kujtua të pinte

Me buzën dredhur nga dëshpërimi

Kur shkrepsja e ndezur në errësirë

Hapi papritur me dritën e saj

Dyert e verdha të një bote të verdhë

Plot forma që pispilloseshin në terr

Pa e ditur që dikush do t'i shihte,

Që një i kredhur në natë do t'i shihte

Dhe e flaku tej shkrepsen e ndezur

Që botën e zverdhur të digjte

Me flakën lëpirëse të urrejtjes

Mbirë befas në bebëzat tkurrëse,

Urrejtjes për veten e parë në pasqyrat

E buta të formave, në lodrën gri

Të hijeve kërcënuese rreth mureve

Dhe u dogjën format e përdredhura

Duke kërcitur në çmpirje të egra

U dogjën, akrepat e fjalëve mbi letra,

Mbeturinat e tingujve në pluhur,

Aromat e të dikurshmëve; u dogjën

Të gjitha ato që s'duhen dhe të gjitha

Ato që duhen; dhanë shpirt në dhëmbët

E bardhë të flakës, të flakës nisur

Ashtu kot, nga një shkrepse e ndezur

Për hir të një cigareje fikur në buzë

Nga habia mëshiruese e dëshpërimit,

Të një cigareje vënë në buzë ashtu kot,

Se nuk e pinte cigaren, sidomos natën

Pa Hënë, pa yje, pa njerëz, pa zemër,

Rrethuar nga një botë fëshfëritëse

Zakonisht e tingullt, nga një botë

Dritash që zakonisht tingëllonin,

Por që tani digjej hovshëm, me gaz,

Me gazin e kobshëm që sjell flaka

E të mendosh që nisi fare kot,

Nga një cigare e rrasur verbazi në buzë

Ndërsa sytë zgurdulloheshin bosh ...

Dhe i tha falemnderit cigares.

CEREMONI FETARE

Pëllumbi i plumbtë u soll

Rreth këmbanës blu që ëndërronte.

Shtyllat u drodhën me zhurmë

Trembën botën që flinte e lodhur.

Dyshimin mbirë heshtas e korrën

Me kosat e holla të fjalëve.

Prifti u tret, avull i ftohtë

Mbi pjatën e mbushur me popull.

EDHE KUR S’KA DRITË

Edhe kur s’ka dritë

Rrotullohet në boshllëk

Edhe kur s'ka errësirë

Rrotullohet në boshllëk

Syri i lexon pezhishkat

Kur tunden nga gishtat e mëngjesit

Veshi nxjerr mijëra melodi

Nga një gërvishtje e vetme

Njeriu hyn hesht hyn hesht

Rrotullohet në boshllëk

Dalëngadalë mësohet

Ta ndërtojë botën të vogël

Mësohet të flasë dhe të ndiejë

Si mes një kontinenti të gjerë

Ku miliarda krijohen lëvrijnë

Dhe vdesin mësohet të vdesë

I ngrirë në boshllëk

Pa guxuar asnjë lëvizje

Pa lëshuar asnjë zë të vetëm

Qëkur lindi qëkur jetoi ...

I COPËTUAR

Tani që nata e ngriti çarkun

Përthellë teje, aty ku Dielli

Vetëm me gjakun mund të hyjë,

Aty ku ti përfton vetveten

Pezhishkë mbi botën e paformë

I jep qytete, ngjarje, ndjenja

Zhytur e mbytur në muzg-mbrëmje

Pa dritën që me turp i vidhet

Çdo syri pyetës; ç't'i bësh vallë

Dallgës së vetme, të pafundme

T'errësirës? Jo, më kot

Spërkat, spërkat, spërkat me yje

Qiellin e rrafshtë e të mpirë

Ku s'fluturoi më kurrë pëllumbi

Tani që nata e ngriti pritën.

NË DET

Kur noton ndonjëherë larg

Thellë në det, gjithnjë i lirë

Nyje ku lidhen ajri dhe uji

Bregu, aq i hollë, tutje

Shtëpizat, miqtë, miniatura

E freskët e jetës sate

Sa kohë për t'u kthyer aty

Sa mund ... ndoshta më afër

Është ajo tjetra, ajo që s'e di

Kurrë, mister pa cak, mes

Ajrit dhe ujit; ndoshta më lehtë

T'i vidhesh maskës së vetes.

NË BOSHLLËK

Të flisja e s’më dëgjove

Ndoshta s'kishe mbërritur ende

Kishës sime i mungokësh

Një ikonë me ty

Po unë flisja, e çka thashë

Të tjerave u rinte ngushtë

Herë gjerë, pa bukuri

Dashuroheshim tërë pezm

Në regëtimat e qirinjve

Me gishta lexoja dredhur

Fytyrat akull të statujave

Pengohesha bija përmbys

Në boshllëkun tënd

Fshaja ... nuk e dija që fshaja

Gjuhës sime i mungonin

Emrat për të gjitha këto

Vetëm pak fjalë, njërrokëshe

Për të mos vdekur i pagojë

Flisja, e s’më dëgjove

Ende nuk besoja në një perëndi

Të zbrazët, si ti.

NË KAPËRCYELL

Dhe kur më pyetën

Pse je kaq i trishtuar

U fsheha në mjegull

Humba e pyetja më kot

Rrahu krahët në xhamin

E rëndë të heshtjes

Pse je kaq i copëtuar

Treni i murrët i orëve

Ka kaluar mbi ty

Yjet të janë ngjitur

Në dregëzat e plagëve

Më kot prita në mjegull

Që të fikeshin, zjarre

Të vegjël, gjithnjë shponin

Më cysnin brenda vetes

Sytë brenda syve, dhëmbët

Pse je kaq i vjetëruar

Emrat të janë vyshkur

Në gjoksin tim asgjë

S'lexohet dot më

Ikja është hija e dikurshme

Ruan format e mia

Pse je kaq i tejdukshëm.