Sikur kandrrat të ngrinin foletë
Në fjalët, verba volant, do t’ia merrnin
Me vete vezët larvat veshtullore
Thnegla me krahë prej sedefi nuk do dinin
Në cilin stacion të heshtjeve të zbritnin.
Fluturim vërtet, por drejt kuptimesh
Që atyre do t’u shfaqeshin me dritë
Prej klorofili, ose elektricitet i gjelbër
I përjetuar si dridhje, ekstazë prej teli
Kitare, që tingëllon edhe pasi këputet.
Çka është për ty rrëfenjë, ndoshta
E shkurtër, është për to universi
Kanë shkencëtarë të bardhë me mjekër
Që rreken të gjejnë misteret e Big Bangut
Pa e ditur se në fillim ishte fjala.
Kur fëmijë të zinte gjumi përmbys
Duke thithur një gisht të ëmbël të përrallës
E ndieje si ato zgjoheshin, kandrra pastërtore
Me krahët që u tundeshin si pallto grarishte
U mbulonin kërcinjtë e hollë e të brishtë.
Vetëm se ecnin së prapthi, thuase dilnin
Tufa-tufa nga gogësima hyjnore
E një Perëndie që u ngatërrua me orën
Sikurse u ngatërrua me botët; këtu
Fjalë, atje vepra, por aq të harrueshme…
No comments:
Post a Comment