REFLUKS

Mëngjesi u derdh përsëri

Në pistat e drejta të rrugëve,

Me fyellin e vet lirik

I ra melodisë së zërave

Të rrëmujshëm që zgjohen,

Disakorde të ëmbla hapash

Shkurtojnë ofshamat e kujt

Ende nuk ka dalë nga nata.

Po ç'ka drita që stepet e mpaket?

Hije të squllëta lotuese

Leshterikët majë kambanares

Tunden e rrjedhin teposhtë

Rrëshqitës e ngjitës,

Fshihen fishkëllyes në kanalet

Tentakula shëtitëse;

Dielli përbaltet në guaska

Të gjera si vaska

Plot llurbë të trashë e të gjelbër

Dhe luspa të kaltra, si qelqe

Të përkulshme e të ngulshme,

Korale gungaçe e të nxira,

Lule bishtgjata e të shtrira

Litarë në qafa statujash,

Spiranca të rënda e të ndryshkëta

Në terraca; skelete të gjymta

Ngrirë në vallet fosforike

Dhe kisha e mbytur në krahët

Ombrellorë të meduzës,

Që thahen, kërcasin, këputen e bien

Mbi botën ende të rrudhur, qiellzë

Të përzhitur gjigandi;

Njerëzit nuk dalin; ende

Nuk vendosin të dalin,

Mëngjesi u derdh dhe një herë

Në pistat e drejta të rrugëve,

Vallë ka kohë të pastrohen

Shenjat e turbullta të ujit,

Ka kohë vallë të harrohen

Pamjet e hirta të funddetit,

A do t'i mbetet vallë frymë

Fyelltarit deri në mbrëmje?