1. E hënë
Femër e ftohtë, e pakuptueshme
Hije mbetur në xham
Vrapon, në trotuaret e ftohta
Të mëngjesit universal.
2. E martë
Doli në dritare, më pa
Tek ecja kuturu, eja lart,
Unë dhe ngurimi im, eja lart
Flokët i zgjateshin deri tek unë
Krahët e mi deri tek ajo
E desha, atë dhe magjinë e saj
Që s'më linte të zgjohesha.
3. E mërkurë
Kush ishte ajo vallë
Që kaloi, fluturoi
U hap si një krah zogu
Kuvendoi me erën,
Një vajzë, askush s'ia pa
Mermerin e gjoksit, të këmbëve
Harkun e ijeve, si ulërima
E qenve të lodhur në muzg
Vetëm skulptori, i lashtë, i lodhur
U ul në rrëzë të planetit
Aty ku qielli thith retë
U ul, skulptori i një vajze
Dhe mendoi një këngë të re
Për t'ia kënduar vetes.
4. E enjte
U bëra dhe unë me gjyshe
Me përrallë, veshët e ujkut
Janë çadra ku dua të futem
Më pëlqen kësula e kësulëkuqes
Gjyshja e ka barkun të fryrë
Nuk e di pse, unë fle aty
Poshtë meje të fshehtat e gjyshes
Hungërrijnë në tunelet e zymta.
5. E premte
Për çdo perde që hap
Një të vdekur do të shohësh
Nofullngrirë, e të ngjan ty
Për çdo perde që hap
Një të qarë do të dëgjosh
Me një zë si zëri yt
Kështu, derisa ta kuptosh
Se ti je tretur prej kohësh
Mendimet e tua ndizen
Si llampa në tru të tjerë
Se bota tallet me vdekjen tënde
Bota boton në mijëra kopje
Trupin tënd, fytyrën, zërin
Pas çdo perdeje që hap
Se bota luan me vdekjen tënde
Me dritën dhe tingullin tënd
Se gjithçka humbi, veç kurreshtjes
Që ngushëllim ta kanë lënë.
6. E shtunë
Thanë që jemi njerëz
Paçka që s'kemi fëmijë
Do t'i kemi, dashuria është ylli
Që e fsheh dritën në gji
Jemi njerëz, thanë, në duar
Kemi shenja, kallo, plagë
Dhe tatuazhe të gjelbra, jemi
Njerëz që s'kemi fëmijë
Që kemi vrarë fëmijë, jemi
Nga ata që e quajnë veten
Ende njerëz, dashuria është ylli
Që na jep, thanë, jetë e forcë
Fëmijët vijnë pas, si të vdekur
Si të gjallë, është njëlloj
Thanë, jetën tonë e sjellim
Të gëdhendur në duar e në fjalë.
7. E diela
E Diela është e Diellit
Është lule e këputur
Në një kopsht, në ëndërr
Që, kur zgjohem, e gjej
Në jastëk, paskam fjetur
Me të, jam dashuruar
Me dritën e saj erëmirë
E Diela është e Diellit
Është lule që dikujt
I duhet lënë në jastëk
Që, kur të zgjohet, ta gjejë
Si prej ëndrre, të besojë
Se ka fjetur me të, me dritën
E saj erëmirë, të besojë
2 comments:
me pelqeu. askush nuk e perdor fjalen si ty.
I ke gjetur shtrat ujit te rrjedhe, dhe me bere te mendoj per te djelen se; do te ishte pika qe perfundonte derdhja, me zgjimin hapur si lulja e diellit.
Te sygjeron, dhe toleron variant intrpretimi lexuesit.
Post a Comment