PRANGAT E EMRIT

Ka ditë kur nuk dua

Të di si quhem

Nis i vë vetes emra të gjelbër

Nxjerrë nga librat, nga stelat e varreve

Emra kalorësish, poetësh

Shenjtorësh të lashtë, hyjnish

Emra të shpikur, të shpifur

Nyjëtime të ngathëta, të qullëta

Të gjuhës, në shpellën

E shkrumbuar të gojës.

Janë ditë të çuditshme

Lakuriqësia ime më deh

Fletë e bardhë ngjaj, në librin

E mërzitshëm të njerëzve

Që ashtu të më duan

Përsytë, për zërin dhe fytyrën

Mënyrën e ecjes, tiket, për

Erën e këmbëve, barkun gurgullues

Frymën e rëndë dhe gërhimën.

I shtrirë rehatshëm

Në dyshekun tim të kaltër të askujt

Të mbllaçit këndshëm

Copëza të buta nga ditët e të tjerëve

Mbresa të njoma vajzash, udhëtimesh

Pallatesh të qelqta, statujash,

Të dëgjoj përgjumshëm

Ulërimat prej qeni të braktisur

Të ish - emrit tim, por jo

Çirru, kujis, përjargu e ngordh

S'e dalloj dot kush je.

Pa emër. Ka ditë që trembem

Të di si quhem

Rri në qelinë e emrit, symbyllur

Ëndërroj ishuj të largët, dezertikë

Zbardhur nga dielli i harresës

Pak çlodhje; e rëndë është barra

E përbindshme e ditëve

Që kam jetuar, që kam krijuar

Po sa i marrë kam qenë,

Kurrë s'harrova të nënshkruaj.