Dhe i tha falemnderit cigares
Cigares që u kujtua të pinte
Me buzën dredhur nga dëshpërimi
Kur shkrepsja e ndezur në errësirë
Hapi papritur me dritën e saj
Dyert e verdha të një bote të verdhë
Plot forma që pispilloseshin në terr
Pa e ditur që dikush do t'i shihte,
Që një i kredhur në natë do t'i shihte
Dhe e flaku tej shkrepsen e ndezur
Që botën e zverdhur të digjte
Me flakën lëpirëse të urrejtjes
Mbirë befas në bebëzat tkurrëse,
Urrejtjes për veten e parë në pasqyrat
E buta të formave, në lodrën gri
Të hijeve kërcënuese rreth mureve
Dhe u dogjën format e përdredhura
Duke kërcitur në çmpirje të egra
U dogjën, akrepat e fjalëve mbi letra,
Mbeturinat e tingujve në pluhur,
Aromat e të dikurshmëve; u dogjën
Të gjitha ato që s'duhen dhe të gjitha
Ato që duhen; dhanë shpirt në dhëmbët
E bardhë të flakës, të flakës nisur
Ashtu kot, nga një shkrepse e ndezur
Për hir të një cigareje fikur në buzë
Nga habia mëshiruese e dëshpërimit,
Të një cigareje vënë në buzë ashtu kot,
Se nuk e pinte cigaren, sidomos natën
Pa Hënë, pa yje, pa njerëz, pa zemër,
Rrethuar nga një botë fëshfëritëse
Zakonisht e tingullt, nga një botë
Dritash që zakonisht tingëllonin,
Por që tani digjej hovshëm, me gaz,
Me gazin e kobshëm që sjell flaka
E të mendosh që nisi fare kot,
Nga një cigare e rrasur verbazi në buzë
Ndërsa sytë zgurdulloheshin bosh ...
Dhe i tha falemnderit cigares.
No comments:
Post a Comment