PARANOJA

Është një njeri ndoshta shpirt

Hije e keqe, uzurpator mendjesh

Ditën, ëndrrash natën,

Një njeri që nuk më do

Më ndjek nga prapa, m’i përqesh

Fjalët dhe veprat, merr pamjen

E miqve të mi, flet me zërin e tyre

Më gënjen me dobësitë e mia

Më kërcënon, më tund gishtin

Nga afër nga larg nga përtej

Një njeri që më do

Aq shumë sa s’më hiqet qafe

Në rrugë në metro në restorant

Më dërgon kartolina fjalësh

Gërvisht në mure mbishkrime

Që vetëm unë mund t’i kuptoj

Një njeri që s’jeton dot pa mua

Anonim i panjohur incognito

Fytyrë e fshehur pas një maske

Maskë e fshehur pas një fytyre

Në diell në shi në shtrëngatë

Ia ndiej erën prej baldose

Qimelagur, serialisht ekzekutuar

Në autostradë natën

Nga mijëra indiferenca makinash

Sytë prej qelqi të ngrirë

Shuar me imazhin tim në retina

I del dhe nuk i del dot fryma

Një njeri që ka mbetur pezull

Midis vdekjes dhe meje.