Tani që nata e ngriti çarkun
Përthellë teje, aty ku Dielli
Vetëm me gjakun mund të hyjë,
Aty ku ti përfton vetveten
Pezhishkë mbi botën e paformë
I jep qytete, ngjarje, ndjenja
Zhytur e mbytur në muzg-mbrëmje
Pa dritën që me turp i vidhet
Çdo syri pyetës; ç't'i bësh vallë
Dallgës së vetme, të pafundme
T'errësirës? Jo, më kot
Spërkat, spërkat, spërkat me yje
Qiellin e rrafshtë e të mpirë
Ku s'fluturoi më kurrë pëllumbi
Tani që nata e ngriti pritën.
No comments:
Post a Comment